Damian Zeta Tarkowski – Coś z Niczego, tom 1: Poetycka Autoetnografia – e-book

Od Wydawcy:

Jest to lektura wymagająca. Niewiele jest dziś prac, które byłyby poświęcone autorefleksji na temat własnej tożsamości. Taka myśl nie jest charakterystyczna dla młodego pokolenia. Poszukiwanie tożsamości, a może nawet odnalezienie i nazwanie jej zagubienia po imieniu, to domena tradycji filozoficznej wpisanej w delficką maksymę cognosce te ipsum (poznaj samego siebie). Takie poszukiwanie jest po części obciążone przyznaniem się do niepełnego o niej pojęcia. Nosi w sobie element sokratejskiej niewiedzy. W tym aspekcie niniejsza praca jest traktatem poetyckim i filozoficznym, jeżeli filozofię rozumieć jako umiłowanie mądrości, a poezję jako narzędzie stawiania zapadających w pamięć pytań i poszukiwania prawdy tam, gdzie słowo nie chce być nachalne i zbyt proste. Jest to praca ważna także ze względu na samego Autora, który urodził się wraz z odzyskaniem przez Rzeczypospolitą Polskę rodzaju zdolności do samostanowienia, który potocznie nazwano „wolnością”. Warto tę pracę przeczytać choćby ze względu na wiek Autora, który 11 września 2012 roku, w dniu jej obrony, miał zaledwie 22 lata.

Granica pomiędzy nauką i sztuką jest dziś bardzo płynna. Nauka, w idealistycznym wymiarze, jest nie tylko owocem kunsztownego warsztatu, doświadczenia i eksperymentu, ale także, a może przede wszystkim, sztuką interpretacji, opisu i zadawania pytań, szczególnie przez młodych badaczy. Praca, którą oddajemy do rąk Czytelnika, jest autorskim studium autoetnograficznym, które zasadza się na tej subtelnej sztuce, oscylując pomiędzy autoetnograficzną, poetycką interpretacją poetyckiego dziennika Autora z lat 2005-2012 a etnologiczną kliszą i próbą samodzielnego ujęcia zjawisk kulturowych i kulturotwórczych w artystycznej, poetyckiej formie. Jest to praca będąca owocem połączenia poezji i studiów etnologiczno–antropologicznych. Czytelnik dzięki tej pracy uzyska wgląd do oryginalnej, etnologicznej wrażliwości uchwyconej poprzez poetycką soczewkę. Autor sięga do zróżnicowanych form i konwencji poetyckich i bawiąc się układem sylab oraz formą poetycką nawiązuje dialog z polską tradycją poetycką. Nie stroni od parafrazowania polskich romantyków (znajdziemy tu nawet reinterpretację Wielkiej Improwizacji ze słynnej III części Dziadów oraz Sonetów Krymskich Mickiewicza). Nieprzypadkowo, wszak korzeni polskiej etnologii możemy z powodzeniem doszukiwać się w romantyzmie.

Fuzja nauki i poezji łączy wiele pozornie tylko sprzecznych pierwiastków. Tam, gdzie przebiega granica pomiędzy nauką i sztuką, spotykają się takie jakości jak intuicja, doświadczenie, poznanie, natchnienie, odkrywanie i wiele innych. Nie wszystkie jest łatwo ze sobą połączyć, ale okazuje się, że niektóre z nich przyciągają się z ogromną siłą. Być może w erze postprawdy poezja w służbie nauce to środek, który pozwoli na stawanie w obronie wartości, będących w życiu codziennym w stałej opresji.

Od Autora:

Ta praca, mająca akademicki charakter o tyle, o ile została obroniona jako Licencjat, jest w swojej istocie poszukiwaniem tożsamości, ale jej najgłębszym sensem jest poszukiwanie granicy pomiędzy człowieczeństwem boskim, cnotą człowieczeństwa, a człowieczeństwem zdegradowanym do numeru PESEL, obywatelstwa i narzuconej przymusem przynależności, która wyłącza w nas zdolność dawania z siebie tego, co najlepsze. Ten sprzeciw i ten protest są i były aktualne, a dziś są może jeszcze ważniejsze. Im więcej starań dokładamy do wyrażenia piękna, tym więcej praw zaskarbiamy sobie dla tych cnót, o których nie mamy ani pojęcia, ani wyobrażenia, że mogą wobec wielu życiowych zawieruch i wstrząsów, stać się naszym udziałem.

Pragnę, by Czytelnik zdawał sobie sprawę z tego, że przyczyną powstania tej pracy jest twórczy sprzeciw wobec zastanej rzeczywistości. I że każde słowo kluczowych dla jej zrozumienia części zostało wyważone w miarę możliwości i ograniczeń, w jednym jedynym celu – zadawania pytań i zamanifestowania intuicji prowadzącej do poznania prawdy i rozróżnienia pomiędzy przyrodzoną godnością i boską tożsamością każdego człowieka a tożsamością narzuconą mu z zewnątrz.