Agnieszka Rautman-Szczepańska – Rany Boskie

SŁOWO OD AUTORKI:

To właśnie to odnajdowanie się Czytelników w moich tekstach jest kolejnym bodźcem do pisania. Wielokrotnie słyszę, że myślą/czują tak samo, tylko nie umieli tego nazwać. Daje to i mnie poczucie, że nie jestem sama z moim odczuwaniem i widzeniem świata. Nie twierdzę, że książka daje jakieś antidotum. Ona jedynie zmusza do myślenia, wzbudza odwagę, aby spróbować poskładać siebie na nowo z okruchów, jakie zostają po ludziach po zatruciu ich umysłów tą czy inną doktryną. Myślę, że Czytelnik odnajdzie siebie w tych tekstach, nawet, jeśli nie jest płci żeńskiej, dlatego, że niosą one uniwersalny ładunek niezgody z porządkiem świata i polemikę z religią, którą każdy świadomy człowiek, także wierzący, na pewno kiedyś już przepracował.

SŁOWO OD WYDAWCY:

Często nie dostrzegamy poezji aż do chwili, gdy staje się potrzebna. Jak ta mała haftowana chusteczka w babcinej kieszeni. Potrzebna gdy ma spełnić swoje zadanie – czasem w skali mikro, czasem w makro. By przez coś przejść – z czymś się uporać. Wtedy zaczynamy doceniać tych, którzy rozdzierają trzewia, posypują ból solą, po to, by pojąć, nazwać i zamknąć słowem to co nieokreślone, niemierzalne, niepoliczalne. Oni niejednokrotnie otwierają bramy, podpisują akt ułaskawienia. To właśnie słowo – przez nie wszystko powstało. Słowo uwalnia. A poetki, poeci, artyści tkają i stwarzają z niego obrazy i podobieństwa, by ująć i pojąć czym jest całe Stworzenie.

Poetki/poeci to operatorzy świadomości hybrydowej. Łącząc wczoraj z jutrem przelewają tętno tego, co jest w istocie wspólnym udziałem każdego człowieka. Dlatego zasługują na uwagę szczególną. To znów Walter Russell pisał – że wszystko co się dzieje, zachodzi wszędzie jednocześnie – zachodzi w całej ludzkości uniwersalnie.