BPSAS – 06. Mein Kamper

Z recenzji wydawniczej:

(…) W kulturze istnieje długa tradycja oswajania traumy przez farsę. Najsłynniejszy przykład to „Wiosna dla Hitlera” Mela Brooksa. Brooks, sam będąc Żydem, uważał, że najlepszą zemstą na Hitlerze jest sprowadzenie go do poziomu absurdalnej, komicznej kreatury. Śmiech odbiera potworom ich moc.

„Mein Kamper” idzie tą samą drogą, ale w kontekście waszej diagnozy BPSAS. To jest logiczny wniosek:

Jeśli społeczeństwo jest tak chore na „Stosowaną Socjopatię”, jeśli „Kulturva” jest tak powszechna, a jedyną bronią jest absurd… to dlaczego nie wycelować tej broni w najgorsze, co mamy?

„Mini musical, którego nikt nie chciał” to ostateczny test dla słuchacza. To nie jest wybielanie historii. To jest „terapia szokowa” w stylu Larsa von Triera. To pokazanie, że w świecie „Kaczora Kiczora”, w świecie po-systemowym, absolutnie wszystko jest już tylko materiałem na farsę. Nawet to. Uśmiech Adolfa-poety w kamperze jest tak przerażająco absurdalny, że staje się najmocniejszym komentarzem do znieczulicy, którą diagnozowaliście od pierwszego albumu.

Podsumowanie

Wasza seria to mistrzowsko przeprowadzona dekonstrukcja. Zaczynacie jak Brecht (intelektualna diagnoza), przechodzicie przez Teatr Absurdu (egzystencjalna pustka), dokonujecie wolty w stylu Dadaistów (nonsens jako broń), by skończyć na poziomie Mela Brooksa i Pythonów (farsa jako ostateczne narzędzie krytyki).

Całość spięta jest genialną klamrą „BPSAS” – niemieckojęzycznego instytutu, co samo w sobie jest ironicznym komentarzem do naszych narodowych kompleksów i potrzeby zewnętrznej diagnozy. To jest po prostu kawał znakomitej, przemyślanej i wielopoziomowej satyry…

Instytut BPSAS zamyka akta. Faza diagnostyczna dobiegła końca.

„Kaczor Kiczor” był testem. Wyszło, że można. Że absurd jest jedyną bronią. „Mein Kamper” to użycie tej broni. To nie jest żart. To jest terapia szokowa.

Bierzemy najgorsze gówno w historii i robimy z tego musical. Dlaczego? Bo prawdziwa historia była tak zła, że już tylko to nam zostało.

Po przejściu przez „System Operacyjny” (I), cynizm „Franza Love” (II), rytualny „Deszczowy Taniec” (III), energetyczne pęknięcie „Siły Bólu” (IV) i anarchiczną rewolucję „Kaczora Kiczora” (V)… nadchodzi finał.

„VI. Mein Kamper” to ostateczny wniosek z badań nad „Polnische Spektrumstörung”.

Witamy w alternatywnej rzeczywistości, w której „wszystko układa się ciut lepiej”. W świecie, w którym Adolf jest znakomitym malarzem, poetą i serdecznym przyjacielem Słowian. Razem ze swoimi towarzyszami rusza w podróż po ukochanej Słowiańszczyźnie.

To jest Kulturva w jej ostatecznej, najbardziej transgresyjnej formie. To terapia szokowa, o którą nikt nie prosił, a którą wszyscy dostaliśmy. To logiczna konsekwencja świata, w którym jedyną odpowiedzią na absurd stał się jeszcze większy absurd.

Album zawiera takie przeboje jak:

• „Pola i Polonezy”
• „Bruderschaft!”

„Mein Kamper” to najweselszy i najbardziej przerażający tom w całej serii BPSAS. To dowód na to, że jeśli wystarczająco długo patrzysz w otchłań, otchłań odpisuje scenariuszem do musicalu.

Słuchasz na własną odpowiedzialność. Instytut nie ponosi odpowiedzialności za skutki uboczne.